Fred de Haan en Bert van Panhuis

Reisverslag van Met Uitgestrekte Hand

Op deze pagina zal het reisverslag gezet worden.

Woensdag 19 december
De laatste dag van deze reis is aangebroken, na een lekkere douche en weer een heerlijk ontbijt gaan we rond halftien samen met George weer op pad, de thermometer geeft min acht aan, pittig koud dus. Na eerst een klein gezin bezocht te hebben werden we de daarop volgende vier adressen vergezeld door dominee Dorim. We zijn ook nog even bij Monica en haar man geweest. Hier en daar hebben we wat ijsmutsen uitgedeeld, bij min acht wordt je daar dubbel zo blij van. Het is niet te bevatten in wat voor uitzichtloze situaties de gezinnen zitten waar wij binnen komen, ook niet dat de mensen zo enthousiast en blij worden van die paar tellen dat wij daar binnen zijn. Misschien dat we met alles wat we mee mochten nemen uit Nederland toch een klein vlammetje van hoop zijn in deze duisternis.



Na onderweg nog wat honing gekocht te hebben, zijn we nu onderweg naar een gezin van vier kinderen waarvan de ouders niet meer in leven zijn. De kinderen worden geheel verzorgd door oma, ook zo’n situatie gaat je voorstellingsvermogen te boven. De kinderen waren helaas niet thuis maar we hebben alles achtergelaten naast het pakket ook nog wat knuffels en tandenborstels.
We rijden terug naar huis over een behoorlijk onbegaanbare weg, eenmaal weer in de bewoonde wereld staat de lunch klaar bij Viorica en rusten we even uit, we zijn tenslotte ook geen 20 meer.
Vanmiddag wacht ons een nieuwe uitdaging; we gaan de bergen in. Als eerste bezoeken we een gezin met negen kinderen, zij wonen in een huis zonder ramen!



Lieve mensen, we bezochten twee zigeunergezinnen, ik weet werkelijk niet hoe ik dit nog onder woorden kan brengen. Je doet de voordeur open en kijkt zo de buitenlucht in. In een hok, meer is het niet, wordt met acht kinderen gewoond, geslapen en gekookt. De kinderen zingen uit dankbaarheid voor het stukje aandacht dat ze krijgen. Wat een armoede… het is gewoon verschrikkelijk. Het dorpje waar we terecht kwamen heet Cuzap en ligt in de bergen verscholen, het is bijna niet te vinden. George echter, loodst ons prima overal doorheen. Ik zit hier bij Bert achter in de auto en laat de tranen maar lopen. Dit is weer zo’n moment dat niet van je netvlies te krijgen is.
Bij het laatste pakket dat we wegbrengen treffen we een zigeunergezin met tien kinderen, de jongste heeft problemen met de lever. Weer wordt er een prachtig danklied voor ons gezongen waarin ze God de eer geven.

Vanavond zijn we door dokter Annemarie uitgenodigd om te komen eten, Bert had nog wat spullen voor haar meegebracht uit Nederland, onder andere een babyledikantje want ze verwacht over drie maanden een kindje.



Hier eindigt onze missie nu, we hebben gedurende twee weken door Oost Europa gezworven en soms lijkt wat we mogen doen een druppel op een gloeiende plaat, maar vele druppels maken tenslotte een rivier, ‘flow, river, flow’.

Flow, river, flow,
Flood the nations with grace and mercy;
Send forth your word, Lord, and let there be light!

Bert en ik willen hier vanuit Alesd in Roemenië iedereen enorm bedanken voor betrokkenheid, gebeden en financiële steun. Zonder jullie hulp, op wat voor manier dan ook, kan de stichting van Bert aan deze kant van Europa werkelijk nog geen vinger uitsteken, laat staan een hand
Laten we vooral God danken en hem de eer geven voor het feit dat Hij ons inzet voor de nood hier in Oost-Europa.
We zijn begonnen aan onze reis terug naar huis, vrijdagavond hopen we weer thuis te komen en onze geliefden in de armen te mogen sluiten, ik verheug me daar nu al op. Ga met God…


Maandag 17 december
We hebben er inmiddels een goede gewoonte van gemaakt om bij elk afscheid te checken of we niets vergeten zijn, telefoons, jassen, tassen… Het is op z’n zachtst gezegd vaak net iets te ver om terug te rijden. Daarom waren we maar al te blij dat Liuba nog snel even belde dat Bert z’n jas nog aan de kapstok hing. Gauw nog maar even terug.

Vandaag gaan we op weg naar Alesd, dwars door Roemenië, van oost naar west. Ook dwars door een witte wereld en natuurlijk weer over de Karpaten. We genieten ook deze rit van Zijn schepping en goedheid. Gelukkig was de weg goed te berijden, met beleid dat wel, want de sneeuw bleef gestadig vallen. Toen rond vier uur de weg toch echt slechter werd kregen we ter bemoediging  een WhatsApp uit Ermelo ‘Enorme hoeveelheid sneeuw legt openbare leven Roemenië plat’, aldus NU.nl.
Met foto’s van auto’s bedolven onder enorme hoeveelheden sneeuw in het westen van Roemenië, precies waar wij heen rijden dus. Ik WhatsApp enorme hoeveelheden sneeuw terug en spreek het vermoeden uit dat we later dan bedoeld gaan aankomen maar dat we nog steeds rijden.
Wonder boven wonder rijden we klokslag zes uur, zoals gepland, na een rit van negen uur Alesd binnen. Jullie begrijpen dat de Hollandse hap die Viorica klaar had staan als sneeuw voor de zon verdween.



’s Avonds praten we nog wat na over onze belevenissen van de afgelopen week, met George nemen we de planning door voor de komende twee dagen. Vervolgens gaan we op tijd naar bed want er wachten ons nog twee drukke dagen voordat we weer huiswaarts keren.

Dinsdag 18 december
Vanmorgen zijn we samen met George naar de supermarkt geweest om veel vlees, zonnebloemolie en eieren voor 300 personen te halen. Dit alles is bestemd voor een tehuis in Dumbrava waar mensen met geestelijke en lichamelijke beperkingen wonen.
Het tehuis is met hulp van omroep Max tot stand gebracht, door middel van donatie’s en spullen houden ze het hoofd boven water. De overheid brengt wel mensen, maar ze krijgen geen vergoeding.



Nadat we de auto hebben uitgeladen en koffie hebben gedronken krijgen we een korte rondleiding. We spreken een aantal bewoners en mogen hun kamers zien. De keuken die twee jaar geleden, toen we hier waren, nog in aanbouw was is nu klaar. Het zag er allemaal keurig uit, een hapje mee eten kon natuurlijk niet uitblijven. Na het eten kregen we een rondleiding van Thabida uit Oradea op de kinderafdeling. Kinderen komen hier drie in de week om te knutselen en wat bijbels onderwijs te ontvangen.

Ons volgende bezigheid deze dag is ophalen van pakketten in Oradea, vanmiddag gaan we ze distribueren. Onderweg is hier altijd wat te zien, dat is in Nederland natuurlijk niet ander maar geef nou toe; een varken dat langs de kant van de weg wordt geslacht…



Na een hartversterkende kop soep bij Viorica gaan we eerst langs bij een zieke vrouw, daarna bij een klein gezinnetje op een flat. Het is altijd een feest om de kinderen te mogen verwennen met wat knuffels. Tot slot bezoeken we nog een oude bekende (waar ik twee jaar geleden mijn jas had laten hangen). De grootse uitdaging van die dag bewaren we voor het laatst, er moet nog één pakket worden weggebracht naar een zigeunerdorpje in de bergen. In het schemer passeren we een gammele brug, Bert sturend, ik biddend om vaste grond aan de overkant. Soms liggen symboliek en de praktijk van alledag akelig dicht naast elkaar.
Op de terugweg wipten we gauw nog even binnen bij een kerkje dat we tegenkwamen, wat we aantroffen was een dominee die bezig was om een nieuwe vloer in zijn kerkje te leggen. Bouwend aan het huis God’s, vandaag op zijn knieën, morgen weer in de gemeente.



Om een zes uur stappen we moe maar voldaan weer bij Viorica binnen, na het eten doen we nog wat boodschappen samen met Viorica en dan is ook deze dag weer voorbij, morgen voorlopig onze laatste dag in Roemenië.

Wordt vervolgd…

Zaterdag 15 december
De dagen dat ik verlangend naar mijn verjaardag uitkeek zijn wel een beetje voorbij maar toen ik
vanmorgen aan het ontbijt werd toegezongen door de familie was dat toch een bijzonder moment.
Er zouden die dag nog wel meer bijzondere momenten volgen, ‘cadeautjes’ zeg maar.
Vandaag laten we de Oekraïne achter ons, alleen in letterlijke zin natuurlijk. De mensen en hun verhalen blijven bij ons in gedachten en niet minder in ons hart. Na het afscheid van Vitaly en Anja vertrekken we rond 09.00 uur en rijden door een prachtig wit landschap richting de Roemeense grens. Na twee uur het nodige geduld uitgeoefend te hebben mogen we de grensovergang oversteken.


Vlak over de grens duiken we een stadje in, bezoeken een markt en drinken nog even een bak koffie. Niet veel later arriveren we in Vicovu de Sus, Liuba bleek niet thuis te zijn, uiteindelijk vinden we haar in een zaaltje boven de kerk waar ze zondagschool geeft. Bert en ik namen stilletjes plaats achterin de zaal maar blijkbaar niet zo stil dat we onopgemerkt bleven. Ongeveer 30 kinderen gingen staan en zongen ‘Happy birthday’, ik kreeg zowaar nog een cadeau ook.



Na afloop van de zondagschool reden we naar het huis van Liuba, aten daar wat en brachten nog aantal pakketten weg. Soms wordt je tijdens de bezoeken die we brengen ineens ‘overvallen’ door een gebeurtenis die voorlopig niet van je netvlies wijkt; Thabita een vriendin van Liuba was met ons meegegaan als geestelijke moeder, we bezochten een moeder en zoon, er was op dat moment een geestelijke strijd voelbaar, Thabita en Liuba begonnen spontaan te zingen (Zie YouTube filmpje). Er gebeurde van alles dat niet direct onder woorden was te brengen. We konden het geen van tweeën droog houden en vonden het een heel bijzondere ervaring, beiden hadden we hetzelfde gevoel, er kwam rust en de Heilige Geest was duidelijk aanwezig, voor ons een heel bijzonder moment.



Inmiddels is het hier weer flink gaan sneeuwen, de wegen zijn dan slecht begaanbaar en na ieder bezoek die avond moeten we, voordat we verder kunnen, eerst de auto weer sneeuw vrij maken.
Op weg naar huis hebben we voor Liuba bij een supermarkt nog even boodschappen gedaan.
Aan de keukentafel namen we de afgelopen dagen door met de nadruk op de ervaringen bij het bezoek aan Tabhita.
Wij zijn twee gelukkige mensen die in het verre oosten van Europa dit werk mogen doen, de dankbaarheid die je er voor terug krijgt, het is bijna niet uit te leggen…
Wat wij hier te zien krijgen gaat mijn voorstellingvermogen soms te boven, op het ene moment zit ik aan een goede maaltijd en in het ogenblik daarna tref je pure armoede aan bij mensen thuis die alleen maar bezig zijn om te overleven… ‘hoe kom ik deze winter door’.



Zondag 16 december
Vanmorgen konden we lekker uitgeslapen tot een uur of acht, nadat de kachel was aangestoken konden we ook weer even lekker douchen, tijdens het ontbijt nemen we de planning door voor deze dag. We hebben de uit Nederland gebrachte spullen uitgezocht en verdeeld over de pakketten, de kinderen van Liuba hoefden vanmorgen niet naar de kerk want ze hadden bezoek uit Nederland.
Rond tien uur vertrokken we met Liuba als chauffeuse, ze reed door de sneeuw alsof ze op een zomerse dag over de A28 stoof, hoezo sneeuw?
We bezochten eerst een aantal ouderen en daarna een grote familie, we reden ook nog even langs de fysiotherapeut waar Bert in september negen dagen in huis is geweest.


Op zondagmiddag genoten we met het gezin van Liuba van een goede maaltijd en aan het eind van de middag luisterden we in de kerk een poosje naar het kinderkoor waar Thabita mee aan het oefenen was. ’s Avonds brachten we nog een paar pakketten weg waarna Liuba ons nog verrast met heerlijke pannenkoeken.
Maandagochtend reizen we door de bergen terug naar Alesd, we hopen daar in begin van de avond aan te komen. Ons plan is om twee dagen in Alesd te blijven om daar levensmiddelenpakketten te distribueren.

Wordt vervolgd...


Zaterdag 15 december 21:00 uur
Kippenvel moment:
Pakket weggebracht met Liuba en Thabita Thabita vriendin van Liuba, er was op dat moment een geestelijke strijd zeer voelbaar en dames begonnen spontaan te zingen. Wij konden onze tranen niet meer bedwingen.



Fred de Haan en Bert van Panhuis


Vrijdag 14 december 22:00 uur


Donderdag 13 december
Toen we deze ochtend wakker werden we verrast door een mooi laagje sneeuw, de sneeuw bleef de hele dag vallen. Waar in Nederland alles dan vast loopt wordt men hier niet warm of koud van een beetje sneeuw, het hoort er bij in de winter.
Direct na het ontbijt werden de eerste pakketten opgehaald door mensen van de kerk.
De in totaal 260 pakketten worden door hen verder gedistribueerd, alle pakketten zijn voorzien van een kerstkaart die gemaakt zijn door een gemeentelid van de Westerkerk. Op de kaart staat de tekst uit het Johannes evangelie 3: 16 in het Roemeens: Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
Tussen de bedrijven door hebben we ook nog ‘even’ een bezoek gebracht aan de kapper, ook daar kom je niet zomaar direct weg. In Oost Europa is het de gewoonte dat gasten blijven eten, ook bij de kapper! Toen we terug kwamen waren de eerste auto’s al weer terug om opnieuw beladen te worden met pakketten. Na de lunch brachten we een bezoek aan een vrouw met reuma, Bert had, naast het pakket dat ze kreeg, ook nog twee foto’s voor haar meegebracht van een vorig bezoek, daar werd ze erg blij van. We besloten de dag met een bezoek aan de kerk van Ceres, dit kerkgebouw kwam tot stand met financiële middelen van de stichting ‘Met Uitgestrekte Hand’.

Vrijdag 14 december
Na een goede nacht en een ontbijt, samen met Anja en Vitaly, reden we naar Storojinetz, een stad in de buurt om nog wat zaken te regelen, we dronken nog even een bak koffie in de stad.
(Al die plaatsen zeggen u waarschijnlijk niet zoveel maar misschien is het leuk om onze route enigszins te volgen via google maps, tik de plaatsnaam in en verplaats u in een andere wereld).
Aan het begin van de middag gingen we even wat eten met de chauffeur die regelmatig goederen van de stichting vervoerd naar Oost Europa. De rest van de middag waren we op bezoek bij Christina,
Christina is een jonge vrouw die Bert al jaren kent. Lang geleden als 10 jarige, nu als een getrouwde vrouw met twee kinderen. Kun je nagaan hoe lang Bert hier al rond sjouwt.



Al op jonge leeftijd toonde Christina veel liefde voor de mensen om haar heen, het contact met Bert is al die jaren gebleven.
Het is de laatste avond in de Oekraïne, morgen zaterdag 15 december is voor mij een bijzondere dag het is namelijk mijn verjaardag. Ik vind het maar een raar idee om mijn verjaardag zo ver van huis zonder familie te vieren, ik mag Bert gelukkig ‘mijn broeder’ noemen, dus dat maakt het nog een beetje goed. Morgenochtend pakken we onze koffer in en rijden dan naar Vicuvu de Sus, een stadje net over de grens in Roemenië, daar woont Liuba met haar gezin waar we 2 nachten zullen verblijven, ook zij heeft er voor gezorgd dat de pakketten klaar staan, we hopen daar rond het middag uur te arriveren, en kunnen direct beginnen om de pakketten weg te brengen.



Wordt vervolgd…
Fred de Haan en Bert van Panhuis

Woensdag 12 december 13:30 uur


Dinsdag 11 december 22:00 uur
‘Geen reis is het zelfde’ zei Bert dinsdagochtend nog. Zo’n uitspraak vraagt direct om het bewijs ervan en zo geschiedde. Onderweg, naar de Moldavische grens, een stuk van 30 kilometer, ontdekte onze chauffeur Vitaly net iets te laat dat de weg behoorlijk glad was. Het enige alternatief voor een kop staart botsing was een kennismaking met het trottoir met als resultaat een beschadigde velg en geknikte spoorstang. Daar stonden we dan, letterlijk ontspoord… verder rijden met deze auto zat er niet in. Vitaly belde zijn vriend George die ons alsnog naar de grens bracht. Vanuit het Moldavische Balty kwam pastor Antoly toen maar naar de grens gereden om ons en de pakketten op te halen, twee uur heen voor de pastor en weer terug, alles voor de goede zaak!
Wat later dan gepland arriveerden we in Balty maar ondanks dat brachten we samen met de pastor en nog twee andere gemeenteleden alvast een paar pakketten weg.



Maar het programma voor deze dag was nog niet ten einde; aan het begin van de avond werden we in Baraboi verwacht, 45 minuten met de auto naar het noorden. In Baraboi woont Maria, een Nederlandse vrouw getrouwd met een Moldaviër, samen hebben ze drie kinderen.
Bert ontmoette Maria op een beurs in Gorinchem en nodigde ons uit voor een bezoek. Maria heeft gebeden voor mensen op haar pad en vervolgens zitten wij nu bij haar familie aan tafel, ‘een geschenk van God’ noemde ze dat. We maken kennis met de schoonfamilie van Maria en voelen ons echt gezegende mensen dat God ons gebruikt om dit mooie werk te mogen doen

De plekken waar we slapen variëren van zeer geriefelijk tot spartaans, deze nacht brachten we door in het bakhuis van Maria’s familie. Dat was een ervaring op zich, In het midden van het bakhuis brandde een houtkachel en het ‘gerief’ was buiten, nagenoeg onvindbaar in het duister. (Met Rita erbij zou ik het romantisch hebben genoemd ?).



Na een goede nachtrust en een eenvoudig ontbijt gingen we samen met Maria’s jonge zwager als chauffeur op pad (had net z’n rijbewijs), ook Maria’s schoonzus ging mee.
We bezochten een soort van bazaar (markt) en maakten daarna kennis met hun dominee. We bekeken de kerk in aanbouw en een ontmoetingscentrum. Deze jonge gemeente heeft het verlangen om in het dorp verschillende activiteiten op te zetten, zoals de opvang van arme kinderen na schooltijd, een gezonde maaltijd en hulp bij het maken van huiswerk. Ook willen ze voedselpakketten rondbrengen, dat is vandaag dus gebeurd met behulp van Bert z’n stichting ‘Met Uitgestrekte Hand’. Verder is er het plan om ouderen te gaan bezoeken en een hout- en kolenproject op te zetten.
En dat alles met een gemeente van 14 mensen, de gemeente is groeiende maar het is wel duidelijk dat elk gemeentelid veel werk verzet.
Er zijn veel problemen in Moldavië, naast prostitutie en vrouwenhandel is het drugsgebruik schrikbarend hoog, 80% van de bevolking heeft een alcoholprobleem, dat alles is het gevolg van armoede en een beroerd toekomstperspectief. Hoe dan ook vandaag mochten wij middels enkele pakketten een klein steentje bij dragen aan het mooie werk van dit gezin en deze gemeente.



Marina, de schoonzus van Maria, zorgde voor een lunch waarna we weer werden opgehaald door Pastor Antoly. Hij bracht ons weer naar de grens met de Oekraïne waar Vitaly en George klaar stonden om ons verder te brengen naar Cude. Om zeven uur zaten met een plak heerlijke cake bij Anja aan de keukentafel en bespraken onze indrukken van die dag en vervolgens ons strijdplan voor morgen. Eerst naar de kapper en daarna 260 pakketten distribueren, die 260 pakketten zijn, terwijl wij in Moldavië waren, ingepakt door Anja met hulp van wat mensen van de kerk.



Wordt vervolgd…

Fred de Haan en Bert van Panhuis

Maandag 10 december 2018
Terwijl de laatste noten van het jubileumconcert van het Ermelo’s mannenkoor nog in onze oren nagalmen nemen we zaterdagmorgen 8 december in alle vroegte afscheid van onze geliefden. Er liggen heel wat kilometers voor de boeg en we zijn erg benieuwd naar wat we in de komende twee weken allemaal mee mogen maken.
Onze eerste reisdag na 850 regenachtige Autobahnkilometers eindigt aan het eind van de middag in Passau, pal tegen de Oostenrijkse grens. Altijd weer bijzonder hoe je zo’n reis bijna als een ontdekkingstocht ervaart en je zintuigen op scherp zet. Misschien smaakte de maaltijd daarom wel extra goed en koste het niet veel moeite om na al die indrukken in slaap te vallen.

Terwijl het zondagmorgen vroeg nog donker is en Passau in diepe rust verkeert verlaten we de stad en passeren de Oostenrijkse grens. We doorkruisen het noorden van Oostenrijk, we rijden via Wenen naar Hongarije en passeren Budapest. Prachtige steden maar we laten ze links liggen want ons einddoel voor deze dag ligt vlak over de grens in Roemenië. In het begin van de avond arriveren we in Alesd en worden daar hartelijk ontvangen door Viorica en George.
We halen direct maar de spullen die bestemd zijn voor Alesd uit de zwaar bepakte auto, dat geeft onze volgende reisdag iets meer ruimte, al was het maar aan de lange benen van Fred.
Na een heerlijke Hollandse maaltijd en een bak koffie praten we nog wat na over de planning voor als we over een week weer in Alesd zijn om dan de pakketten weg te brengen.
Na een heerlijke douche sluiten we de dag op tijd af om op tijd naar bed te gaan, wat moet je anders als de wekker geheid om 04.55 uur z’n werk zal doen.

Na een stevig ontbijt, Viorica had eieren voor ons gebakken, zaten we maandagochtend rond 05.30 uur in de auto voor een pittige rit door de Karpaten waar aardig wat sneeuw lag.
We rijden naar het noorden van Roemenië om daar in Vicovu de Sus bij Liuba nog wat spullen achter te laten en dan direct door te rijden naar Cude in de Oekraïne. Rond vijf uur arriveren we bij Vitaly en Anja, na een fijne ontvangst door de familie eten we wat en gaan naar de sauna voor een beetje ontspanning. Na in drie dagen zo’n 2.200 kilometer oostwaarts afgelegd te hebben is een rondje sauna een weldadige ontspanning voor lijf en leden.
Morgen rijden we naar Moldavië een rit van vijf uur om daar pakketten uit te mogen delen, het plan is om daar twee dagen te blijven.

Wordt vervolgd…

Fred de Haan en Bert van Panhuis



Met Uitgestrekte Hand
Op zaterdag 8 december 2018 reizen we weer af, de stichting “Met Uitgestrekte Hand”, naar de Oekraïne, via Roemenië en Moldavië om daar levensmiddelenpakketten uit te delen.

In Moldavië bijvoorbeeld maakt de armoede dat een kwart van de mensen als gastarbeider in het buitenland is, waar ze vaak illegaal wonen en werken. Kinderen, bejaarden en gehandicapten blijven achter, zonder verzorging. Zij hebben het meest te lijden van de armoede. Ook in Roemenië en de Oekraïne is deze situatie nog steeds aan de orde. Daarbij is er in de Oekraïne nog steeds sprake van politieke onrust. Veel huizen zijn totaal vernietigd, deze mensen hebben dus werkelijk niets meer.

Ongeveer 80% van de Oekraïense bevolking leeft onder de armoedegrens, het gemiddelde inkomen in de Oekraïne is ongeveer € 50,= in de maand, €1,50 per dag. Het is daarmee onmogelijk om naast levensmiddelen gebruik te maken van de gezondheidszorg, het kopen van kleding, of een goede opleiding. En dan zijn er velen die werkelijk niets hebben, zij wonen in een krot en moeten dagelijks zien te overleven.

De stichting “Met Uitgestrekte Hand” wil daarom ook dit jaar weer een hand uitstrekken naar juist deze gezinnen, en hen voorzien van een levensmiddelenpakket. Alle producten worden ingekocht in het land waar de pakketten worden bezorgd ,ter ondersteuning van de lokale middenstanders.

Voor hen blijft het onbegrijpelijk dat er mensen in Nederland zijn die op deze wijze hun steun betuigen, terwijl men elkaar niet kent.

Wilt u ons ondersteunen door middel van gebed voor onze reis, en het mooie werk dat wij daar mogen doen.

Wilt u/jij ons financieel ondersteunen door middel van een gift, dat kan op rekeningnummer NL36 SNSB 0851 665039 o.v.v. kerstpakket Oost Europa

Een hartelijke groet,

Fred de Haan en Bert van Panhuis